آسانسورها ممکن است اختراع هیجان انگیزی به نظر نرسند، اما در واقع تأثیر قابل توجهی بر صنعت، مسکن و تجارت داشته اند. بدون آنها، خط افق شهرهای بزرگ کاملاً متفاوت به نظر می رسد و آپارتمان ها در طبقه همکف املاک و مستغلات اصلی خواهند بود. از برخی جهات، آسانسور در پیشبرد حمل و نقل به همان اندازه مهم خودروها و هواپیماها بوده است.
تاریخچه آسانسورها تاریخی طولانی است و به هزاران سال قبل باز می گردد. نسخه های اولیه از قرقره، وزنه تعادل و نیروی دستی استفاده می کردند. با این حال، با فرا رسیدن انقلاب صنعتی در اواخر دهه 1700، فلکه هرزگرد آسانسور به طور ناگهانی اهمیت جدیدی در زندگی روزمره پیدا کردند و در عرض یک قرن، آنها به خوبی در راه تبدیل شدن به اجزای اساسی معماری بودند.
هنگام بررسی توالی این رویدادها، به راحتی می توان رشته هایی را دید که آنها را به هم گره می زند و اینکه چگونه اگر هیچ پیشرفتی رخ نمی داد، آسانسور مدرن به سادگی وجود نداشت.
فرا رسیدن انقلاب صنعتی تغییرات زیادی را در جامعه به ارمغان آورد، اما همچنین نیاز به جابجایی موادی مانند زغال سنگ و الوار را با سرعت و در مقادیر بیشتر ایجاد کرد. اگر وات موتور بخار را ایجاد نمی کرد، که امکان توسعه آسانسورهایی با قابلیت جابجایی محموله های سنگین را فراهم می کرد، ممکن نبود. به همین ترتیب، معمار انگلیسی دسیموس برتون و مخترع توماس هورنور توانستند اتاق صعودی را توسعه دهند، یک موتور اسانسور با نیروی بخار که به مهمانان اجازه می داد تا منظره ای از افق لندن داشته باشند.
در اواسط قرن نوزدهم، آسانسورهایی که با بخار یا آب کار می‌کردند برای فروش در دسترس بودند، اما به دلیل اینکه مردم به آنها اعتماد نداشتند، محبوبیتی نداشتند. طناب هایی که برای بالا بردن آسانسور پانوراما استفاده می شود ممکن است فرسوده یا از بین برود و باعث شود سکو به طور ناگهانی سقوط کند و آنها را برای حمل و نقل افراد نامناسب کند. حل این نگرانی ایمنی قبل از پیشرفت بیشتر ضروری بود.
راه حل این مشکل توسط Elisha Graves Otis بود که یک ترمز ایمنی طراحی کرد که در صورت پاره شدن طناب بالابر از سقوط خودرو جلوگیری می کرد سنسور وزن و آن را در جای خود نگه می داشت تا زمانی که مردم بتوانند به ایمنی برسند. اوتیس این دستگاه را در نمایشگاه جهانی نیویورک در سال 1854 ارائه کرد. در طول تظاهرات خود، او روی سکو ایستاد و طناب را با تبر برید. در کمال تعجب و خوشحالی عموم، ترمز مؤثر بود و او کاملاً سالم بود. در نتیجه، بسیاری او را مخترع واقعی آسانسور مدرن لقب دادند.
در نتیجه ارائه Otis، در سال 1857 یک آسانسور با سیستم ترمز او در یک فروشگاه بزرگ پنج طبقه در شهر نیویورک نصب سنسور چشمیشد. انقلابی بود و این پتانسیل را داشت که آینده معماری را کاملاً تغییر دهد، اما تا حدی به دلیل کندی بسیار زیاد محبوبیتی نداشت. آسانسور با موتور بخار واقع در زیرزمین به شدت کند بود و با سرعت 40 فوت در دقیقه حرکت می کرد. در مقابل، سریع‌ترین آسانسورهای مدرن قادرند 40 فوت یا بیشتر در ثانیه حرکت کنند. بنابراین، این شگفتی تکنولوژیکی سیم بکسل به عنوان یک جاذبه توریستی جدید به جای یک روش حمل و نقل قابل دوام در نظر گرفته شد.
در حالی که آسانسور اوتیس در شهر نیویورک در حال آزمایش بود، اوتیس دیگری مشغول ثبت اختراع برای یک راه آهن عمودی، اولین در نوع خود بود. اوتیس تافتز به جای یک پلت فرم ساده، یک ماشین محصور با نیمکتی طراحی کرد که افراد بتوانند در آن بنشینند. او همچنین درب های اتوماتیکی را ایجاد کرد که از سرنشینان در برابر ماشین آلات قیمت موتور اسانسور موجود در بالابر محافظت می کرد. این درها در طول زمان اصلاح شده اند، اما مفهوم Tufts اکنون یک ویژگی استاندارد در آسانسورهای سراسر جهان است.
با وجود این پیشرفت، آسانسورها به دلیل گران بودن و کند بودنشان همچنان در فروش عقب مانده بودند. بنابراین سرعت به انگیزه بزرگی برای تحولات جدید در این زمینه تبدیل شد. از جمله این موارد استفاده از هیدرولیک بود که آسانسورها را مقرون به صرفه تر و کاربردی تر از نیروی بخار می کرد. علاوه بر این، ورنر فون زیمنس، مخترع آلمانی، اولین آسانسور برقی را در سال 1880 طراحی کرد. ناگهان، آسانسورها از یک چیز جدید به یک ویژگی اساسی ساختمان های مسکونی و اداری تبدیل شدند.
به طور خاص، آنها مفهوم به ظاهر غیرممکن آسمان‌خراش‌ها را به واقعیت تبدیل کردند، زیرا راهی برای بالا رفتن از ده‌ها طبقه در عرض چند دقیقه به مردم ارائه کردند. به زودی، چاه آسانسور در طراحی ساختمان مورد توجه قرار گرفت و یک تغییر دائمی در بازار املاک و مستغلات رخ داد. قبلاً مطلوب ترین ملک در یک ساختمان در طبقه همکف بود زیرا نیازی به بالا رفتن از پله نداشت. با آسانسور، ارزش ملک ناگهان به بالاترین طبقات تغییر کرد که دارای حریم خصوصی و مناظر بودند.
تاریخچه آسانسورها تاریخی طولانی است و به هزاران سال قبل باز می گردد. نسخه های اولیه از قرقره، وزنه تعادل و نیروی دستی استفاده می کردند. با این حال، با فرا رسیدن انقلاب صنعتی در اواخر دهه 1700، فلکه هرزگرد آسانسور به طور ناگهانی اهمیت جدیدی در زندگی روزمره پیدا کردند و در عرض یک قرن، آنها به خوبی در راه تبدیل شدن به اجزای اساسی معماری بودند.
هنگام بررسی توالی این رویدادها، به راحتی می توان رشته هایی را دید که آنها را به هم گره می زند و اینکه چگونه اگر هیچ پیشرفتی رخ نمی داد، آسانسور مدرن به سادگی وجود نداشت.
فرا رسیدن انقلاب صنعتی تغییرات زیادی را در جامعه به ارمغان آورد، اما همچنین نیاز به جابجایی موادی مانند زغال سنگ و الوار را با سرعت و در مقادیر بیشتر ایجاد کرد. اگر وات موتور بخار را ایجاد نمی کرد، که امکان توسعه آسانسورهایی با قابلیت جابجایی محموله های سنگین را فراهم می کرد، ممکن نبود. به همین ترتیب، معمار انگلیسی دسیموس برتون و مخترع توماس هورنور توانستند اتاق صعودی را توسعه دهند، یک موتور اسانسور با نیروی بخار که به مهمانان اجازه می داد تا منظره ای از افق لندن داشته باشند.
در اواسط قرن نوزدهم، آسانسورهایی که با بخار یا آب کار می‌کردند برای فروش در دسترس بودند، اما به دلیل اینکه مردم به آنها اعتماد نداشتند، محبوبیتی نداشتند. طناب هایی که برای بالا بردن آسانسور پانوراما استفاده می شود ممکن است فرسوده یا از بین برود و باعث شود سکو به طور ناگهانی سقوط کند و آنها را برای حمل و نقل افراد نامناسب کند. حل این نگرانی ایمنی قبل از پیشرفت بیشتر ضروری بود.
راه حل این مشکل توسط Elisha Graves Otis بود که یک ترمز ایمنی طراحی کرد که در صورت پاره شدن طناب بالابر از سقوط خودرو جلوگیری می کرد سنسور وزن و آن را در جای خود نگه می داشت تا زمانی که مردم بتوانند به ایمنی برسند. اوتیس این دستگاه را در نمایشگاه جهانی نیویورک در سال 1854 ارائه کرد. در طول تظاهرات خود، او روی سکو ایستاد و طناب را با تبر برید. در کمال تعجب و خوشحالی عموم، ترمز مؤثر بود و او کاملاً سالم بود. در نتیجه، بسیاری او را مخترع واقعی آسانسور مدرن لقب دادند.
در نتیجه ارائه Otis، در سال 1857 یک آسانسور با سیستم ترمز او در یک فروشگاه بزرگ پنج طبقه در شهر نیویورک نصب سنسور چشمیشد. انقلابی بود و این پتانسیل را داشت که آینده معماری را کاملاً تغییر دهد، اما تا حدی به دلیل کندی بسیار زیاد محبوبیتی نداشت. آسانسور با موتور بخار واقع در زیرزمین به شدت کند بود و با سرعت 40 فوت در دقیقه حرکت می کرد. در مقابل، سریع‌ترین آسانسورهای مدرن قادرند 40 فوت یا بیشتر در ثانیه حرکت کنند. بنابراین، این شگفتی تکنولوژیکی سیم بکسل به عنوان یک جاذبه توریستی جدید به جای یک روش حمل و نقل قابل دوام در نظر گرفته شد.
در حالی که آسانسور اوتیس در شهر نیویورک در حال آزمایش بود، اوتیس دیگری مشغول ثبت اختراع برای یک راه آهن عمودی، اولین در نوع خود بود. اوتیس تافتز به جای یک پلت فرم ساده، یک ماشین محصور با نیمکتی طراحی کرد که افراد بتوانند در آن بنشینند. او همچنین درب های اتوماتیکی را ایجاد کرد که از سرنشینان در برابر ماشین آلات قیمت موتور اسانسور موجود در بالابر محافظت می کرد. این درها در طول زمان اصلاح شده اند، اما مفهوم Tufts اکنون یک ویژگی استاندارد در آسانسورهای سراسر جهان است.
با وجود این پیشرفت، آسانسورها به دلیل گران بودن و کند بودنشان همچنان در فروش عقب مانده بودند. بنابراین سرعت به انگیزه بزرگی برای تحولات جدید در این زمینه تبدیل شد. از جمله این موارد استفاده از هیدرولیک بود که آسانسورها را مقرون به صرفه تر و کاربردی تر از نیروی بخار می کرد. علاوه بر این، ورنر فون زیمنس، مخترع آلمانی، اولین آسانسور برقی را در سال 1880 طراحی کرد. ناگهان، آسانسورها از یک چیز جدید به یک ویژگی اساسی ساختمان های مسکونی و اداری تبدیل شدند.
به طور خاص، آنها مفهوم به ظاهر غیرممکن آسمان‌خراش‌ها را به واقعیت تبدیل کردند، زیرا راهی برای بالا رفتن از ده‌ها طبقه در عرض چند دقیقه به مردم ارائه کردند. به زودی، چاه آسانسور در طراحی ساختمان مورد توجه قرار گرفت و یک تغییر دائمی در بازار املاک و مستغلات رخ داد. قبلاً مطلوب ترین ملک در یک ساختمان در طبقه همکف بود زیرا نیازی به بالا رفتن از پله نداشت. با آسانسور، ارزش ملک ناگهان به بالاترین طبقات تغییر کرد که دارای حریم خصوصی و مناظر بودند.
